Begira ari nintzaizun baserriko balkoitik. Udako eguzkiaren izpi gartsuak indarrez ailegatzen ziren larrera. Bazkalondoko lo-kuluxka laburra egina zinen, egun hartako bero zakarrak sobera laguntzen ez zuelako. Amatxik maiz erraten zuen eguzkia zein den kaltegarria egunak bide erdia egina duenean, baina zu belar moztera joan zinen bakarrik. Begira ari nintzela, paisaiari erreparatu nion istant batez. Ordu horietan ohikoa zen lasaitasun batek hartua zuen mendi magala, aitzinean neukan irudia inork bere desiratuko lukeen txokoa zen. Zakurra zangoetan nuen jostatu nahian, eta zapela hartu eta zugana joan nintzen.

Hurbildu nintzaizun, irribarrez agurtu, zure betiko umoreaz momentuko hitz-joko batez egin zenidan harrera. Bero zen bai, eta denak oraino lo, baina zu gustura ari zinen lana aitzinatzen. «Zuk estudiatu. Orain baduzue aukera. Guk ez dakigu deus ere, garaian ez genuen gaurko adelanturik. Ahal bezainbeste ikas ezazu, suerte handia duzu eta. Gu holaxe hilko gara, mundua ezagutu gabe, esku zahar hauekin posible izan duguna eginik». Zirrara hotz eta ito bat sentitu nuen nire barrenean. Ni nintzen deus ez zekiena, zure aldean. Lur hauetako sena zuk irakatsi zenidan, zugandik xurgatu nuen. Irakasle ez, akaso, baina bai maisu bikaina.

Saiatu nintzen zuri esplikatzen hori ez zela hala. Baina ni haurregia nintzen, zu pozik zinen ni zure ondoan solasean ari nintzelako, elkarrekin gustura egoten ginelako; inoiz ezin izan dizut esplikatu, atautxi, zu altxorra zarela. Zuk eman diozula zentzua hemengo sustraiak sentitzeari, zuk ulertarazi didazula zerk egiten gaituen berezi, zuk erakutsi didazula lan egiten, gauzak baloratzen, azken batean, bizitzen. Zure mundu handian jaio izanaz harro naiz, zuk mundu txiki eta ezdeusa dela uste arren.

Bidaia on Arantzako atautxi!