Ostiralean Gasteizko Legebiltzarrak onartu zuen Araba, Bizkaia eta Gipuzkoako Lurzoruaren Lege berria. Lurzoruaren Lege berria izanik ere, orain arteko legediaren akats eta eskema zaharretan erortzen da. Zoritxarrez, ez dago sakoneko aldaketarik araudiaren oinarrizko zutabe nagusietan. Orain arte bezala helburua ez da etxebizitza eskubidea bermatzea eta espekulazioari aurre egitea. Kontrakoa baizik. Lurzoruak eta etxebizitzak negozioa egiteko merkantzia izaten jarraituko dute eta ez izaera sozialeko ondasunak. Eta filosofia atzerakoi honen ondorioz araudi honekin Administrazioak bultzatuko duen politika bakarra izango da iniziatiba pribatuari laguntzea ahalik eta lurzoru gehien okupatu eta etxebizitza gehien eraikitzeko gero saltzeko eta negozioa egiteko eta gure herri eta auzoak porlanez betetzen jarraitzeko. Hau da, berriz ere administrazioak egiten duen apustu nagusia erosleei eta enpresa eraikitzaileei maileguak eta finantzazioa lortzeko laguntzak ematea da banku eta enpresa pribatu hauen irabaziak handitzeko. Hala ere, behar handiena duten sektore sozialak merkatu honetatik kanpo geldituko dira gutxieneko baldintzak betetzen ez dituztelako. Eta gutxieneko baldintzak betetzen dituzten askok eta askok ere euren etorkizuna hipotekatuko dute hilero urte askotarako banku edo Aurrezki Kutxari mailegua ordaintzeko. Gainera, joera hau sakondu egingo da araudi berri honekin planeamenduaren gestioa oraindik gehiago liberalizatuko delako. Aldi berean, benetako esku hartze publikoak testimoniala izaten jarraituko du, etxebizitza hutsen problematika konpontzeko politikarik ez da aurreikusten eta alokairu sozialak, berriz, zerbait marjinala izaten jarraituko du.

Lege berri honen edukiak ikusita argi gelditzen da PNV eta PSEren inguruko udalak eta enpresa bultzatzaile eta eraikitzaileak ateratzen direla garaile. Horrez gain, aipatzekoa da Javier Madrazok eta bere Departamenduak jokatu duten paper lotsagarria. Tramitazio prozesuan Ezker Abertzalea eta gehiengo soziala eta sindikala alboratu egin du eraikuntzako botere faktikoekin akordioa lortzeko. Lege honekin Ezker Batuak argi utzi du edozein gauza sinatzeko prest dagoela euren besaulkiei eusteko.

Hori dena ikusita, ostiralean Gasteizko Legebiltzarrean egin zuten Osoko Bilkuran ez da lurzoruaren auzia amaitu. Araudi berri honekin etxebizitza eskubidearen arazoa bere horretan mantenduko da, eta ezkerreko indar politiko, sozial eta sindikalek benetako ardura daukagu iruzur berri hau salatzeko eta indarrak biltzeko benetako lurzoru eta etxebizitza legedia borrokatu eta lortu arte. Ez bakarrik Araba, Bizkaia eta Gipuzkoarako, Euskal Herri osorako baizik.

Eusebio Lasa - Batasuneko Mahai Nazionaleko kidea

Carta de una madre
Hace unos días el ministro Sr. Alonso tuvo un recuerdo para los soldados que habían muerto cumpliendo el servicio militar. Demasiado tarde. Demasiadas muertes inútiles e inocentes como la de mi hijo. La lista era muy larga.

Los muertos en la mili muchos, pero siempre una única causa: la desidia, el desinterés y el maltrato que recibían.

Mi recuerdo y agradecimiento a los insumisos que por decir no a las armas y a la guerra sufrieron procesos judiciales y cárcel. Tampoco les ayudó mucho el señor arzobispo de Pamplona cuando le pidieron clemencia para sus hijos encarcelados, posicionándose el arzobispo en contra de aquellos jóvenes y de la insumisión.

No creo que haya nada más inmoral ni más horroroso que las guerras. Esas sí que destruyen a la familia y el mundo. Y es que la familia no somos ni ovejas ni pastores. Somos padres y madres que parimos y criamos a nuestros hijos para que sean felices, no para que los maten o «se maten». No importa que no haya habido para ellos ni flores ni homenajes oficiales. No nos hacen gala, porque cada latido de nuestro corazón es por y para ellos.

Una madre.

Pilar Lezaun

Kaixo, Xabin, Oñatiko artista maitea
Bai, kaixo esaten dizut, oraindik joan zarenik ez baitut onartzen. Maiatzaren 13an zure lehengusina Elixabetek Topasera bidean jaso zuen berria; elkarrekin egoteko aurrez aurrekora zetorrenean deia jaso zuen. Arratsaldeko lauretan elkar ikusi genuen unean «berri txar bat eman behar dizut, Kepa», esan zidan. Egia esaten dizut, Xabin, ez nuen sinestu nahi eta, era berean, egunak aurrera doazela sinestu beharra dut betiko joan zarela.

Baina zure zati bat soilik joan da, nik, barkatuko didazu, gorputzari karkasa deitzen diot, eta zure bihotzaren distira da niretzat gauzarik ederrena, Euskal Herrian eta mundu zabaleko museoetan eta etxe askotan gure begi aurrean egongo da; izango zara. Zuk utzitako lan ederrak guretzako eredu dira, horiek ikusterakoan «hauek Xabinen koadroak dira», esango dugu. Mila esker zuri.

Ekainaren lauan GARAn zure eskela ikusi nuenean, esan behar dizut berriro ere bihotza kizkurtu egin zitzaidala, Xabin, eskelaren bitartez ezagutu bazintut bezala sentitu nuelako, zu aurrez aurre ezagutu gabe gelditu naizelako.

Aurtengo udan nire begien aurrean zu ikusteko aukerak nire barrenean itxaropena eta poza ematen zidan, une hauetan Topaseko espetxean nagoen arren, hainbeste urte zain pasatu ondoren, nire umiltasun guztiarekin maitasunezko besarkada hau zuretzat da, eta betiko izango duzu, Xabin.

Beharbada zutaz horrela zelan hitz egin dezakedan galdetuko duzu, elkar ezagutzeko aukerarik ez baitugu izan, baina ziurta diezazuket azken hogei urte hauetan nire ondoan dagoen zure lehengusina Elixabete maiteak zutaz asko hitz egin didala, zenbat maite zintuen adieraziz. Batzuetan pertsona bat maitatzeko ez dago ezagutu beharrik, eta horixe gertatu zait niri, Xabin. Elixabetek bihotz handiko pertsona zinela esan baitit beti eta hori da balio duena.

Jakingo zenuen ni ere artista naizela, margotzea oso gustuko dut, baina zure aldean txingurri txikitxo bat sentitzen naiz. Ez dakizu zenbat galdera nituen zuri egiteko, bai teknikez bai koloreaz... hainbat, elkar ikusita egiteko.

Gaur hemen, Topasen, zeru guztia urdin dago, eta goiz-goizetik eguzkia garbi ikusten da zeruan. Leiho txiki honetatik urrunera begira egon naiz, Xabin, eta kanpoan hodei bat ere egon ez arren, begiak lausotu zaizkit zurekin hitz egiten. Esan behar dizut, baita ere, zuk Elixabeteri oparitutako margo ederra beti egon dela gure etxeko egongelan, leku preziatuenean; Mexikon ere hantxe ikusten genuen gure begi aurrean zure pintura paregabea.

Beno, Xabin, ez dizut agurrik esan nahi, gero arte baizik. Bitartean jaso ezazu maitasunez betetako besarkada hau. Ez dizut hitz emango zu bezain artista ona izatera helduko naizela, baina jakin ezazu duintasuna tinko mantenduko dudala, zure ametsa egia bihurtzeko, gure herriaren askatasuna lortzeko!

Kepa Legina Aurre - Euskal preso politikoa Topasen

Mujeres ecuatorianas agredidas
En la mañana del 15 de junio, la brigada antidisturbios de la Policía Nacional de España invadió, por órdenes del cónsul Santiago Martínez, las oficinas del Consulado ecuatoriano en Madrid, arremetiendo con violencia contra todos los ciudadanos ecuatorianos que allí estábamos para tramitar nuestros papeles. La intervención policial fue especialmente dura y con más saña contra tres mujeres, una de ellas de 55 años, que sufrió ahogos y desmayo a consecuencia de la brutal actuación.

Igualmente, fuera del Consulado, una chica de 23 años fue humillada y golpeada por un agente en la nuca y arrastrada por el suelo, lo que le causó varias lesiones. También fue agredida verbalmente.

Pero lo que más nos duele es que este acto de injusticia se cometió sólo por solicitar pacíficamente un mejor servicio en el Consulado. Tras abrirse las oficinas a las 8.30 horas, y haber pasado sólo 30 minutos, fue suspendida la entrega de turnos para tramitar el pasaporte, aludiendo asombrosamente que no había más turnos, cosa que no era verdad, ya que el Consulado suele tramitar una media de 150 pasaportes, y no veinte menos, como sucedió aquel día.

A nuestras demandas, el personal administrativo lo único que nos ofreció fue el silencio y la indiferencia. No recibimos información alguna. Y yo me pregunto, ¿no trabajan estos funcionarios, incluyendo el propio cónsul, para la ciudadanía ecuatoriana? ¿Tanto peligro ofrecen tres mujeres que reclamaban un mejor servicio? ¿Vamos a permitir que estos funcionarios actúen en España sin respetar las leyes y se apoyen para ello en la Policía?

Cualquier persona española o residente en este país tiene derecho a manifestar libre y pacíficamente sus opiniones. Pero ¿somos todos iguales ante la ley o será que el cónsul Santiago Martínez tiene más derechos que las tres ciudadanas agredidas?

Basta ya de atropellos. Necesitamos de su apoyo.

Manuela Pérez - Madrid

Berioko Gerontologia Zentroko egiturak hutsune larriak
Joan den ekainaren 13an Donostiako Berio auzoan izan zen itzalaldi luze batek agerian utzi zituen Berioko Gerontologia Zentroak dituen zenbait hutsune arriskutsu. Horiek azaldu aurretik, zera adierazi nahi dugu: oso gustura gaudela gure amak bertako langileengandik eta zuzendaritzarengandik jasotzen dituen zainketekin eta tratuarekin.

Itzalaldia izan zenean, langileek ahalegin handiak egin zituzten arazoa ahal bezain pronto konpondu zedin. Batetik, Iberdrolara deitu zuten, baina bertan, itzalaldia berehala konponduko zela zioen erantzungailu automatiko baten erantzuna besterik ez zuten jaso. Suhiltzaileei ere deitu zieten, eta horiek zera erantzun zieten: arazoa ez zela haien eskumena. Beste hainbeste esan zieten larrialdietarako omen den 112 telefonoan, eta auzo osoak arazo berbera zuela gaineratu. Inork ez zuen kontuan hartu bertan bizi direnak mendekotasun handia duten pertsona zaharrak direla, eta horietako askok aulki gurpilduna behar dutela. Eskerrak argi naturalak arazoa arindu zuela. Itzalaldia abenduan izan balitz, arazoa askoz ere larriagoa izango zen.

Erakunde horien sentiberatasun eza ez ezik, egun horretan agerian gelditu ziren egoitzak dituen zenbait egitura hutsune larri ere. Batetik, ez dago elektrogeneradorerik. Gabezia hori ulertezina da horrelako egoitza batean; izan ere, igogailuek huts egiten badute, egoitza kolapsatu egiten dira, bertan bizi direnen ehuneko handi batek ezin baitu eskailerarik igo zein jaitsi. Bestalde, sutea egonez gero igogailuak erabiltzerik ez dagoenez, oso arriskutsua da logelak dauden solairuetan larrialdietarako irteerarik ez izatea. Arazo horren konponketa, erraza bezain beharrezkoa da: solairu horietatik, ondoan dagoen Marugame parkera arrapalak egitea.

Sinestezina da duela hamar bat urte ad hoc eraikitako egoitza batean hain hutsune larriak izatea. Egoitza egun Gipuzkoako Foru Aldundiaren mende dagoenez ­hala dio, behintzat, atean jarri berri duten plaka dotore batek-, erakunde horri eskatzen diogu hutsune horiek guztiak presaz konpondu ditzala. Eta Gipuzkoako Foru Aldundia ez bada egoitzaren ardura duena, dagokionari.

Alvaro Reizabal Arruabarrena,Gorka Reizabal Arruabarrena, Gonzalo Reizabal Arruabarrena,

Luixa Reizabal Arruabarrena

El partido
Vi el partido entre Francia y España porque me gusta el fútbol. Como nacionalista independentista hasta la médula y, si se me permite enfatizar a la bilbaina, desde antes de nacer (con cuatro meses me tenían ya en el exilio político), posicionar mi ánimo por uno u otro equipo, aunque haya otros por los que sienta simpatía, como Argentina, me resultaba realmente incómodo, pues con los gobiernos de ambos bandos sostenemos los vascos viejos contenciosos. Aunque hacia Francia (país de acogida de mi padre durante sus diez años de exilio) y hacia el pueblo francés haya sentido agradecimiento por el «abanico de Comités de Acogida Galos», constituido en los duros años de huida de patriotas vascos por causa de la invasión franquista, por el tolerante comporamiento con el Gobierno Vasco, instalado en la capital francesa muchos años. Porque Euskadi haya tenido el clamoroso recibimiento del pueblo francés desfilando en los Campos Elíseos, el día de la Liberación de París, al batallón Gernika, tras la ikurriña y el tanque «Gernika», al mando del comandante Kepa Ordoki, como heróicos combatientes. Todos junto a la Resistencia francesa (allí estaban, sobre unos cajones, para contemplar bien la victoria, los bilbainos José Luis Etxabe ­mi padre­ y Koldo Loizaga, alcalde de Getxo, y el leiotarra josé Garamendi).

E, independientemente de nuestra oscura situación en Iparralde, no vi en el estadio alemán ningura bandera tricolor con las inscripciones «Biarritz» o «Maule», por ejemplo, y sí, en cambio, una española con la inscripción «Bilbao». Vi con disgusto que ante la ONU y ante la UE haya gentes que pretenden identificarnos de otro modo. Somos incuestionablemente mayoría los vascos ansiosos por convivir en una Euskal Herria libre y nuestra.

Alfredo Etxabe Urtxupi - Ex director de

Deportes del Gobierno Vasco