Argiz apaindutako etxe ibiltarietan aurrera noa. Duela 25 urteko marrazki berberak dituzte apaingarri. Semeak eskutik tira egiten dit, bere desiren jomuga behin eta berriz aldatzen duen bitartean. Dena nahi luke. Ez du erregu handirik egin behar: hango eta hemengo barraketan igoko dut, gastuari erreparatu gabe. Karameluzko sagarra ere erosi diot, bere eskuetan karameluzko kuia dirudiena. Tiro-pitxonean emakume zabal bat, aspertu antzean. Zer ote darabil buruan? Ni erakartzeko ari ote da zelatan? Etxean gordetzen dudan argazki batez oroitu naiz: nire ama, karabina eskuetan, zotza miran. Ez dakit asmatu ote zuen, panpina eraman ote zuen, baina keinu alaia du, alaitasun txiroa, erraz konformatzekoa. Aurrera jarraitu dugu, ahate-arrantza, gamelu-lasterketa, eta atezain «txiribueltalaria». Beste aita bat ikusi dut, semea aldamenean. Baloia botako du. Semeak ez, aitak. (Huts egin du). «Avanti tuti, a tuti jorobi», entzun dut beste puntatik. Non ikasten ote dituzte barrakeroek kantu horiek? Belaunaldiz belaunaldi igarotako kondaira zaharren gisakoak ote dira? «Ea seme, errepika ezazu nirekin: todo toca, todo vale, siempre toca, siempre vale». Otoitzen gisakoak dira, festazaleak liluratzeko kantu liturgikoak. Ia jokalari guztiak bikoteak dira, galtza piratak dituzte, eta milaka aldiz jokatu dutela ematen du. Lurra zenbakiz beteta dago, euriak papertxoak bota izan balitu bezala. Semeak eskutik tira egin dit, eta nire buruari galdetu diot: ba ote da barraketako kantuak biltzen dituen libururik?