2002ko ekainaren 30, igandea. Noaingo Batailaren urtemuga zen. Getzeko pilotalekuan ekitaldia egin berria genuen. Nabarralde ekimenaren lehen urteak ziren. Nafarroa, euskaldunon adierazpide historiko, politiko eta instituzionala, lurralde batasunerako eta independentziarako diskurtsoaren erdigunean ezarri beharraz jabetuta geunden.

Pilotalekuko ekitalditik ateratzerakoan Txillardegirengana jo nuen. Ekitaldira etorri izana eskertu eta entzundakoaz bere gogoeta eskatu nion. Hitzez-hitz, zehaztasun osoz haren errana errepikatzea ezinezkoa bazait ere, horrelako zerbait kontatu zidan:

«1958 edo 1959 izango zen. Federicorekin (Krutwig) batera Anacleto Ortuetarengana joan ginen. Igorren zuen baserria. Hark Nafarroaz zioenaren berri bagenuen, baina lehen eskutik jaso nahi genuen. `Nafarroa', euskaldun guztien bilgune politikoa.... Ulertu, ulertu genuen, baina diskurtso harendako beranduegi zela pentsatu ere bai. `Euskadi' indartsu zegoen eta horri heldu genion. Argi dago tronpatu ginela».

ETA sortzeko garaian erakunde hark ukan behar zuen oinarrizko diskurtsoaz ziharduela ulertu nion.

Kostaldekoak ez garenok bederen, badakigu BRANKA sendo batek zenbaterainoko garrantzia duen.

Mila esker, Txillardegi. Euskaldun bizirauteko Nafar Estatua zor dizugu.