Bada gizon bat nire etxe ondoko farmaziako izkinan eserita. Ia egune- ro aulki txiki batean jarri ohi da, eskean. Hobe esateko, eskatu gabe eskean.

Jendea gora eta behera ondotik pasatzen zaion bitartean, berak, bere aulki txikian eserita, koaderno batean orriak betetzen dihardu, inguruari gehiegi erreparatu gabe, bere baitan bildua. Idazten duena ordea, ez da sormen lana, itxuraz behintzat. Koadernoaren ondoan, belaunetan zabalik, liburu bat dauka. Liburua kopiatzen ematen du denbora. Mantso eta letra txukun batez, liburuaren orriak berridazten pasatzen du goiza.

Ze liburu ote da? Zergatik kopiatze hori? Kaleko musikarien moduan bera kaleko kopiatzailea da? Txanpon baten truke solasalditxoa eskainiko al du, liburua aitzaki?

Aurrekoan, institutu batean nengoela, gaztetxoei azaltzen nien istorio bat asmatu nahi bazuten, kuriositatea ezinbestekoa zela, galderak egin behar zituztela. Istorioak edozein txokotan, izkinetan topa ditzaketela.

Egunerokotasunean oharkabean pasatzen zaizkigun hainbat gertaera dago, ustez garrantzirik gabeak. Istorio bat sortzerakoan, badirudi munduko asmakizunik originalena egin behar dugula, eta gure baitan biltzen gara horren bila. Besteak harritu nahi ditugu, gure burua harritzen utzi gabe aurretik.

Istorio bat asmatu nahi baduzue, esaten nien ikasleei, zentzuak zabalik behar dituzue, gertakari xumeenari ere erreparatu eta horren aurrean galderak egin.

Istorioa erantzunen bilaketa horretan topatuko dugu. Eta horrela, istorioa kontatzerakoan, gure harridurarekin harrituko ditugu besteak. Edo ez, auskalo, baina bide hori egin gabe ezin jakin.