Martxelo DÍAZ-Maider IANTZI

Edurne Brouard, responsable de Korrika 18, destacó que en las últimas décadas hay 300.000 nuevos hablantes de euskara, de los que más de la mitad han alcanzado el conocimiento de la lengua gracias a los euskaltegis. «Si en el futuro esta cifra aumenta, será gracias a quienes hoy estáis estudiando en los euskaltegis», añadió.

Brouard recordó una anécdota vivida en Arrasate por Oskar Elizburu, miembro del Consejo de Dirección de AEK. Una persona llegada hace seis meses a trabajar en una cooperativa se dirigió a su grupo de amigos y les comunicó que estaba estudiando euskara. El grupo de Elizburu, de manera automática, se dirigió a él en castellano hasta que este les reclamó que le hablaran en euskara porque estaba aprendiendo esta lengua. «El nuevo amigo de Oskar nos hace ver que utilizar el euskara es una ayuda, no una traba, para quienes están aprendiendo esta lengua», añadió.

De los miles de estudiantes de los euskaltegis, simbólicamente se reconoció, entregándoles un recuerdo, a Ian Cabrera (que no pudo acudir a Usurbil y en su nombre recogió el galardón María Hernández), Rakel Navarro, Laurence Hourcouirigarai (que tampoco puede asistir a la fiesta y fue sustituida por Amaia Beyrie), Olga Lopera, Gilen Morales, Rakel Vivanco y Julen Rodríguez (el tercer ausente, suplido por su compañero José Tomé).

AEK agradeció también a Iñaki Perurena, Arantxa Urretabizkaia, Mixel Etxebest, Unax Ugalde, Karlos y Eva Arguiñano, Ana Urrutia e Iñaki Goirezalaia su participación en el vídeo «Eman euskara elkarri». También se reconoció el gesto de Eusebio Txapartegi y Jesus Mari Zabala, en nombre de los vecinos de Usurbil que hace 20 años recogieron fondos para reconstuir casas y caseríos y que han donado lo que ha sobrado a Korrika 18.

Entre los asistentes, se encontraban el diputado general de Gipuzkoa, Martin Garitano; y la alcaldesa de Usurbil, Mertxe Aizpurua, así como personalidades del mundo del euskara, como Paul Bilbao (Kontseilua) o Garbiñe Petriati (Behatokia).

Rakel Vivanco Fernandez

Gasteizkoa naiz. Bertan jaio nintzen eta bertan bizi naiz. 39 urte ditut. 15 edo 16 urte nituenean boleibolean jokatzen nuen. Behin, partidu bat jokatu ondoren, aldagelatik ateratzean nire taldekide batek lagun batzuekin topo egin zuen eta euskaraz mintzatzen hasi ziren. Kristoren inbidia sentitu nuen! Geroztik euskara ikasi nahi nuela erabaki nuen eta uda horretan barnetegi batera joan nintzen.

Hurrengo urtean beste barnetegi batera joan nintzen. Gero, urte batzuetan euskara ikasteari utzi nion denbora faltagatik, baina orain dela hiru urte berriro hasi nintzen. Eta horrela: barnetegiak, euskaltegiak, mintzalagunak eta abar, gaur arte.

Ikasteko prozesuan denetatik egon da. Barnetegietan primeran pasatu dudala nabarmendu behar dut. Eta euskaltegietan ere, ikasteaz gain, oso jende jatorra eta interesgarria ezagutu dut. Bestalde, alde txarra da administrazio publikoan lan egiten dugunok sentitzen dugun presioa azterketa gainditzeko; izan ere, behin-behieneko lanpostua daukagunok hizkuntza eskakizun bat behar dugu plaza finkoa lortzeko. Goiko mailetan ikasten ari zarenean batzuetan badirudi ez duzula aurreratzen, baina ez da horrela, egunero zerbait ikasten baita.

Betidanik euskaltzalea izan naiz eta euskararen alde zerbait egiteko prest egon naiz. Korrika oso-oso egitasmo polita da; beraz, Korrika proiektuarekin kolaboratzea oso esperientzia ona izan da, eta pozik nago horrekin.

Euskaltegian euskaraz egiten dut, jakina! (barre egiten du) Zorionez, ikasgeletatik kanpo ere badut euskaraz bizitzeko aukera. Lankide batzuekin nahiz nire kuadrillako gehienekin euskaraz mintzatzeko aukera dut. Orduan, jo ta ke, EMAN EUSKARA ELKARRI!!!!

Gilen Morales

Barakaldokoa naiz eta 34 urte ditut. Nire herriko hizkuntza delako eta euskaraz bizi nahi dudalako erabaki nuen euskara ikastea. 18 urterekin hasi nintzen ikasten, baina utzi egin nion arrazoi batzuengatik. Orain berriro ari naiz, euskaraz bizitzeko. Ikasteko bidean, politena egunero euskara erabiltzea da. Orain arte ezin izan dut hori egin eta horrela gustura nago. Egunero saiatzen naiz nire bikotearekin poliki-poliki euskaraz mintzatzen, bera euskalduna baita. Eta hemendik aurrera gehiago erabiliko dut. Ez da nire ama hizkuntza eta zaila da hizkuntza berri bat menderatzea. 18 urterekin ia-ia zerotik hasi nintzen. Nire ingurukoak ez ziren euskaldunak. Herrian entzuten nuen euskara, baina ez egunero. Adibidez, nire auzoan, nire kuadrillakoak, denak ziren erdaldunak. Herriko beste lagun batzuk bai, euskaldunak ziren, baina beraiekin ez neukan egunero harremanik. Horregatik, zaila izan zen niretzat euskararekin aurrera egitea.

Orain, AEK eta Korrikaren omenaldi honek egiten dugun esfortzua islatzen du. Oso pozik gaude ikasleok. "Solasaldiak" bideoan parte hartu dut Iñaki Perurenarekin eta esperientzia oso ona izan da berarekin grabatzea. Nahiz eta oso urduri egon, niretzat gauza berria izan da eta ahaztezina izango da. Ni ere herri kirolen munduan nabil, harri-zulatzailea naiz eta gustura aritu ginen gure kontuak kontatzen.

Korrikaren Barakaldoko ibilbide osoa egingo dut eta Korrika Kulturaleko jaialdietara joango naiz. Jendea euskara ikastera eta Korrikan parte hartzera animatu nahi dut, Euskal Herria gehiago euskalduntzeko.

Olga Lopera

Kolonbiarra naiz eta 48 urte ditut. Oraintxe bertan Donostian bizi naiz, baina lehen Arrasaten bizi nintzen eta Oñatin ere egon nintzen denboralditxo bat. Euskal Herrian hamar bat urte daramat eta sei-zazpi urte dira euskaltegian hasi nintzela. Hasieran ez nintzen egunero joaten, baina azken hiru urteetan bai. Groseko euskaltegi batean nago eta egunero joateko aukera dago. Nire asmoa 2. mailako azterketara aurkeztea eta gainditzea da. Lagunekin hitz egiten dut, mutilarekin ere bai, leku guztietan saiatzen naiz. Bene-benetan, maitasunagatik hasi nintzen ikasten. Nire mutila euskalduna da eta berarekin maitemindu nintzen. Lehenengo hitzak berak erakutsi zizkidan. Nik banekien Euskal Herria existitzen dela, bere hizkuntza propioa duela, eta nire amaren aldeko arbasoak ere euskaldunak ziren.

Omenaldia ohore handi bat da. Oso-oso gustura nago euskaltegian, oso pozik. Euskarak xarma berezia dauka: hitzen lotura eguneko errealitatearekin, eta esanahia, pertsonen izenak, lekuen izenak... zoragarriak dira! Batzuetan buruz ikasten dituzu hitzak, ez dakizu nondik datozen edo zer esan nahi duten, baina baldin badakizu, oso interesgarria da. Bere zailtasunak ere baditu eta egunero-egunero zer edo zer entzuten edo irakurtzen baduzu asko laguntzen dizu. Niretzat iturri handi bat da euskara eta ateratzen ditudan hitzekin gero eta gehiago ikasten dut.

Etxean pisukide berri bat daukagu, Pragakoa, eta euskara ikasten ari da bera ere. Elkarrekin etorri gara omenaldira. Joan den asteburuan etorri zen gure etxera. Bertan, Ermuako neska bat ere bizi da eta hau ere euskara ikasten ari da. Euskaraz hitz egiten dugu gure artean. Kalean, edo edozein bulegotara joaten naizenean ere hala egiten dut. Baina bankuan adibidez, zerbait eskatzera joaten banaiz, ez dakitela euskaraz esaten didate eta mesedez gaztelaniaz azaltzeko. «Baina ikasten ari zara?», galdetzen diet animatzeko! Hemengo historia berezia da.

Oso garrantzitsua da niretzat aipatzea euskara ikastea oso garesti ateratzen dela. Dohainik izan beharko luke, hemengo hizkuntza delako, beste bi hizkuntzak zapaldua. Gure eskubidea da ikastea.

Langabezian daramat urte eta erdi eta ekainera arte jarraituko dut ikasten, baina gero utzi egin beharko dudala uste dut ezin dudalako ordaindu. Euskara Patronatutik diru-laguntzak jasotzen ditugu, 150 euro urtean, baina urte bateko kurtsoak 650 euro balio du gutxi gorabehera.

Jendea animatu nahi dut Korrikara etortzera, denon laguntza behar dugulako. Etorkin guztiei ere dei egiten diet animatzeko euskara ikastera, altxor polit bat delako.