Lotsa apur bat sentitzen dut idazle izateagatik. Sentimendu nekagarria da lotsa, gainera. Beti burua makurtzen ibili behar hori, nor zaren eta zer egiten duzun ahopeka aitortu beharra. Sarritan egiten didate errieta, idazleok ez dugulako herri honetan gertatzen dena salatzen. Aspaldi jarri ginelako boterearen zerbitzura, modu lauso batez, abileziaz, sotil, itxuroso, baina boterearen mesedetan betiere. Gogoan dut Brassensen kanta bat, nire sentimendu hau azaltzen lagunduko didana. Etxeko leihotik ikusi omen zuen gertakaria kantari frantziarrak. Merkatu eguna zen, eta emakume batzuk kalakan hasi ziren tipula sorta baten aitzakian. Batek birao, besteak eskua luzatu, batek iletik heldu, besteak haginka egin. Ez ziren epelkeriatan ibiltzen, emakume haiek. Polizia azaldu zen, poliziek kaleko jaietan parte hartzeko duten ohitura txar horrekin. Emakumeei oldartu zitzaizkien, baina emakumeak, behingoagatik, elkartu egin ziren. Azkar damutu zitzaien poliziei non eta merkatu txikian sartzea, zertarako, eta hango emakumeak makiladaka hartzeko. Eurak hasi ziren, erruki gabe, egurra jasotzen. Emakumeak asko ziren, kaleko borroketan zailduak zeuden, kastakoak ziren. Etxean jokatzen zuten. Poliziak ez. Brassensek maisutasunez kontatu zuen emakumeetako batek polizia baten burua bere ipurmasailen artean sartu eta itzuliak ematen hasi zitzaiola, torloju bati bezala. Erraz imajina dezakegu polizia hankaz gora, pintzadun galtzak zoruaren hautsak edertuta, ustezko dotorezia guztia merkatu txikiko umiltasunean galduta. Zorte txarra, baiki, polizia haiena, bidean halako arerioak aurkitu izana. Polizia haiek baino zorte hobea dute, inondik ere, haur, gazte, heldu eta zahar egurtzen ibiltzen diren gaur egungo polizia burugabeek. Sikiera idazleok gauzak argi eta tolesdurarik gabe azaltzeko gai izango bagina. Baina, bai zera. Boterearen itzala beti da eroso.