«Sweet Child O´Mine» eta «Smells Like Teen Spirit» kantatzera ausartu den Artetak operazaleen kritika espero zuen, «oso exigenteak direlako», baina rockzaleenak entzun behar izan ditu, «erraietatik botatakoak». Ez dira, baina, bertsioak izan rockzaleak amorrarazi dituztenak, tolosarrak adierazpenetan zintzo agertu duen zintzotasun faltak baino: «Libertimenduz egin nuen diskoa, eta merkatu kontu huts bategatik, diskoetxe klasikoek orain ez baitute apenas grabatzen». Azken finean, divoek jakin badakite, operan gutxi batzuek milaka txanpon xahutuko dituztela beraiek entzuteko, baina milaka disko saltzeko «herri xehearengana» jotzea derrigorrezkoa dutela. Eta horretara datoz, besterik barik. Baina akerrak bezala okerrak ditu Artetak; Diok metalzaleen ikur bihurtu zituen adarrak agertu nahi, eta musika klasikoari adarrak jartzera baino ez da heldu. Soprano itzaltsuak ez du «Ez galda erresiñolari karreun aritzea, ez eta zaldiari kantatzea» atsotitza ezagutzen kontizu.