ßehin batean, goizaldeko zazpietan-edo, lagun kontalari batek animatu ninduen ipuin bat euskaraz kontatzera. Jaialdi batean geunden eta publikoan hogei bat lagun baino ez ziren izango, gehienak erdi lo edo gaupasaren moteltasunak jota. Esan zidan, agian, euskaraz kontatuta jendea suspertuko zela, halako hizkuntza bitxia entzunez, han. Nik, gehienak bezala, ipuinak kontatzeko indar gutxirekin nengoela erantzun nion. Bera temati jarri, eta orduan proposatu nion kontatuko nuela baldin eta berak itzultzen bazuen nire ipuina. Eta primeran iruditu zitzaion. Igo gara agertokira. Arrazoi zuen lagunak, euskarazko lehenengo hitzak entzutearekin batera, erdi lo zegoen jendea suspertzen hasi zen, ezusteak jota; baina are gehiago suspertu zen laguna itzultzen hasi zenean, euskara zipitzik ez baitzekien. Guadalajarako Ipuin Maratoia zen.