Lander GARRO Idazlea

Heredentzia

Noiz hilko da amona? Hantxe ikusten dugu besaulkian intsektu bat balitz bezala, masailezurrak dardar batean, malguki zoro batek eraginda. Ez dugu zahartzen hasi zeneko unea gogoratzen, artean galtza motzak janzten genituen. Baina bizirik dago oraindik. Begira geratu gatzaizkio, eta hilabete amaierako estuasunak datozkigu gogora, bankuko ziurtagiri beldurgarri horiek, dena da kendu. Zati txiki bat baino ez genukeen nahi, zuloak estaltzeko, eta badakigu amonak zatitxo hori baino gehiago daukala. Ez gara inoiz sobera zikoitzak izan, gutxirekin konformatu zale izan gara. Baina hau ez da gutxi, hau arlotekeria da. Mantarekin estaltzen ditu hankak, arratsaldea telebistari begira ematen du, eta tarteka lo kuluxkak egiten ditu, baina katea aldatzen badiozu, begiak ireki gabe egingo dizu errieta. Horregatik ez balitz, akaso dirua lapurtzen ausartuko zinatekeen, baina badakizu adin batetik aurrera jendeak ez duela lorik egiten, eta agian horrexegatik izango da, inguruan hainbatek bere heriotza desio dutela jakitun direlako. Mesfidati bilakatzen dira.

Herentziak bizirik gaudela banatu beharko genituzkeen, hala inork ere ez luke gure heriotza desiratuko, denak leudeke gurekin zorretan. Baina sosak lastairapean gordetzen tematzen gara, han, alferrik galduta. Hara, lokartu da berriz. Telebisioan krisiaz ari dira, manifestariak agertzen dira, polizien borren gogortasuna frogatzeko lastozko zakuak dirudite. Garrasi egingo ez balute, esango genuke panpinak direla, halako grinaz ari zaizkie berotzen. Bat-batean zutitu zara, sorbaldatik heldu diozu amonari: amona, joan behar dut, esan diozu. Ezagutuko ez bazintu bezala begiratu dizu, eta alde egin duzu, pentsatu duzun guztia beste batek pentsatu izan balu bezala.