Epela dator eguna, eta idaztea ofizio eta pasio dugun koadrila bat Donostiako bulebarrean elkartzen gara, testu batzuk irakurtzeko. Lumaren eta kartzelaren arteko harremana gogoratzea da helburua, idazteagatik preso sartu dituztenak ez ezik, kartzelan idazten hasi direnak gogoratzea. Ezker abertzalearen orbitako jende mordoxka ikusten dut, elkartasuna hitza aipatzean beti hor daudenak, eta, haiekin batera, euskararen mundukoak ere bai. Ez dut ezustekorik hartzen. Laura Mintegi, Martxelo Otamendi, Mitxel Sarasketa, Fito Rodriguez... Ezustean, Gorka Landaburu ikusten dut, behinola ETAren bonba batez eskuaren erdia galdutako periodista. Irakurtzera ote dator?, galdetzen dut, eta baietz esaten didate. Poz txiki bat hartzen dut, ekitaldiak kolore pittin bat izango duela jakinik. Ekitaldia hasi aurreko argazkia egiteko tenorean, Juan Karlos Izagirre alkatea jendea agurtzen hasten da, berak ohi duen freskotasunaz, eta, keinuak kutsatuta, Gorka Landaburuk ere eskua luzatzen digu. Hantxe daukat Gorkaren esku zartatua aurrean; heltzen dut, sendo estutzen dut, haren haustura sentituz, eta berriz jartzen gara argazkirako. Ez dut sekula geuk egindako mina horren gertu sentitu. Argazkilariak entzuten ditut aurrean, eta, nolabait, nire sentimenduen soinu banda osatzen dutela iruditzen zait. Hantxe daude, historia unearen lekuko izan dadin. Askotan, izan ere, besteen minaren kontzeptua, ideia abstraktu bat baino ez da. Lelo huts bat. Mitinetan eta halakoetan heterodoxo agertzeko esaten ditugun gauzak. Baina besteen mina eskuarekin heltzen duzunean, hura zeure azalean sentitzen duzunean, ezinbestean, zerbait aldatzen da zugan. Zer den aldatzen dena, horixe da ez dakidana. Geure herriak etsai gehiegi dituela sentitzen dut oraindik. Eta badakit non nagoen.