Baduzu lagun bat, bai, denok badaukagu bat. Eta maite duzu harekin hizketan aritzea, are, hari, hizketan ari delarik, plazerez entzuten diozu. Txunditu egiten zaitu, biziki ongi komunikatzen baitu, eta argi ditu ideiak, edo argiago plazaratzen ditu. Baduzu beste lagun bat, bai, denok badaukagu beste bat. Eta egunaren hogeita lau orduak zeinen ongi administratzen dituen maite duzu harengan. Lanpostua bete, umeak ikastolan utzi, eta ogitartekoak eskuetan dituelarik punttu-punttuan jasotzen ditu beti. Etxea distiratsu dauka, ordenatuta eta garbi-garbi, han, dekorazioan, ez duzu ezer sumatzen soberan, eta ez zaizu ezer ageri faltan. Musika entzuteko, telebista ikusteko, eta irakurtzeko denbora, hirurentzako dauka bere egunerokoan. Urrun bizi den lagun bat ere baduzu, aspaldi ikusi ez duzuna, bai, denok badaukagu bat. Usu joaten zaizu gogoa harengana, maiz ukaiten duzu buruan, eta zertan ibiliko ote den irudikatzen duzu. Maite duzu haren izateko manera, bere izpiritu abenturazalea. Miresten duzu haren gaitasuna, harremanak kokatzeko orduan, esperientziak bizi eta haiei buruz hitz egiten duenekoan, libre sumatzen duzu, mugarik gabeko haizearen gisa, aurreiritzirik gabeko pertsona gisa. Baduzu beste lagun bat, ez hain hurbilekoa, baina laguna beti ere, bai, denok badaukagu bat. Eta hura jakintsua da, horregatik maite duzu. Malcolm Gladwellen «David and Goliath» liburuaz jardun zitzaizun azkenekoz ikusi zenuenean, eta Ryan Goslingen «Only God forgives» aipatu zizun gero, eta bien arteko loturan gizartearen analisi bat egin zizun. Eta zuk, ispiluari begiratzen diozun horrek, lausotuta ikusten duzu zure burua, txikiegia zara han distiraz agertzeko, hala ikusten zara, lagun horietatik guztietatik zerbait ukanen bazenu desberdin litzatekeela usteta. Halako sentsazioa ere, denok badaukagu bat.