Aurretik argitaratu dituen lanetik urrundu da, oraingoan, Unai Elorriaga idazlea. Estiloa eta jorratutako gaiak berriak dira idazlearen ibilbidean. Elkar-en argitaratu duen «Londres kartoizkoa da» lan honetan, Phineas protagonista aurki daiteke, arratsaldero bere lagunekin hamazazpigarren teilatura igotzen dena. Non kokatutakoa den litzateke, hala ere, garrantzitsuena, «erabat amaitu ez den diktaduraren ondorengo garai lanbrotsuan» gertatzen baita. Idazleak argitu nahi izan duenez, gizarte horren egoera azaltzen du nobelak, neba-arreba batzuen istorioaren bitartez -neska aspaldi desagertu zen- «ze diktadura mota egon den eta diktaduraren ostekoa zelakoa izan den», azaldu nahi du Elorriagak, bere hitzetan.

Idazleak ez du, hala ere, diktadura jakin batez hitz egin nahi. «Argi neukan diktaduraren esentziari buruz hitz egin nahi nuela». Honen sorburua, gainera, Elorriagak egindako hausnarketetatik dator, haren aburuz, «oso merkea» baita diktadura bat sortzea eta pasatzea.

Bitxia da, bestalde, teilatuek duten garrantzia. Lehenik eta behin, egileak liburuko gizartea berezi nahi zuen eta horretarako teilatuetan biltzen den herri bati buruz hitz egiten du. «Diktadurak ez ditu teilatuak kontrolatzen» eta gainera, leku horretatik, «beste ikuspegi bat dago, mundua beste modu batera ikusten da».

Aurretik hiru eleberri kaleratu ditu Algortakoak: «SPrako tranbia», Narratiba Saria irabazi zuena, «Van't Hoffen ilea», Igartza sariaren irabazle eta «Vredaman». Samurtasuna nagusitzen zen orain arte haren liburuetan; baina oraingoan gai gogorrak landu ditu, torturaren eta desagertuen ingurukoak esaterako, eta idazkera ere nabarmen aldatu da. «Literaturak daukan baliorik handienetako irakurlea harritzea da», azaldu du Elorriagak.