Lander GARRO Idazlea

Botoi bat

Badut susmoa norbaitek egunak murriztu dituela, inori ezer esan gabe. Egunak jada ez dira pluralean deklinatu beharreko espazio zatiak. Eguna, bat eta bakarra da. Ez du etenik. Nire bizitza, egun bakarra da. Batzuetan egunez, beste batzuetan gauez, batzuetan lanean, beste batzuetan bulegoren batean zain, hormetako erreprodukzioei begira, medikuaren ohean etzanda beste batzuetan… baina beti da egun berbera. Lehengoan aspaldi zintzilik neraman botoi bat erori zitzaidan. Horra gertakari txikia, ziztrina, barregarria ia, baina, era berean, dramatikoa. Berokitik erori, eta txiribuelta batzuk egin zituen espaloitik. Gero han geratu zen, desafiati. Berokiari begiratu nion, eta agure baten ahoa zirudien. Dena zen hutsune. Hariak, botoi gabe, soka zahar bat zirudien, eta hantxe zegoen, nire berokiaren erdi aldean salatari: begira iezaiozue beroki mutilatu honi!, nor ote bere jabe arlotea? Mundu osoa zelatan neukan une hartan. Etxeratzean berokia zintzilik utzi nuen, amildutako botoia patrikan, hura noiz josiko zain. Aste batzuk eman nituen berokia jantzi gabe, beste batzuk ere bai baitauzkat. Baina, Silviok bere unikornioa bezala, nik neure berokia nahi nuen. Orduantxe ohartu nintzen denboraren iragaite gupidagabeaz: ezin nuen, zinez ezin nuen hura josteko betarik hartu. Norbaitek bizitzaren gauza txiki ezinbestekoak egiteko denbora lapurtu dit. Egun batez, gaua belztua zela, kaxoi batetik hariak eta jostorratzak irten nituen. Egongelako mahaian eseri nintzen, eta botoia josi nuen. Hura josten ari nintzela, tak, argia joan zen. Froga guztiak eginda, ohartu nintzen bonbilla ez, lanpara bera dela matxuratu dena. Orain egongela ilunpean dago beti. Argia konpondu zain gaude etxean. Ez dugu argirik, ezta denborarik ere.