Eman dezagun hemendik ehun urtera antropologia ikerlari batek nahi duela bildu eta aztertu aiton-amonek dakizkiten ipuinak eta kontu zaharrak. Beraiengana joko du hainbat tresna teknologikorekin zaharren ahozko altxor narratiboa jasotzeko asmoz. Zein istorio jasoko ditu? Nola kontatuko dizkiote? Zein izango da lekua eta unea ipuin horiek biltzeko? Non egongo da amona? Sutondoan? Noiz eta nondik jasoko luke buruan duen altxor hori? Nolako imajinarioa deskubrituko du ikerlariak? Nolako mundu fantastikoa?

Gilka Girardello ipuinaren ikerlari eta kontalari brasildarrak ohartarazi zidan behin nola aldatzen ari den ipuinen egitura hedabideetan eta, askotan, liburuetan eskaintzen den ereduaren ondorioz. Eredu bakarra zabaltzen ari da, mendeetan munduko kultur anitzek eraiki eta sendotutako eredu berezien kaltetan. Globalizazioa kontaketan ere gertatzen ari dela zioen kezkatuta. Ordura arte, horretaz konturatu ez eta agian arrazoia zuela ikusi nuen. Kontatzeko moduak, narrazioaren ereduak nondik jasotzen ditugun eta garatzen dugunaren garrantziaren gainean gogoeta egitea kontalarion lana ere badela ikusarazi zidan. Gure aurrekoek egin bezala, guk ere aberastu, sendotu eta izaera propioa eman beharko genioke geure narrazioari, eredu globalizatuari muzin eginaz.

Baina kontalariak ez izan arren, bestelako pertsonek ere ondorengoei zein ipuin eta istorio transmitituko dizkieten, horren garrantzia ikusi beharko dute, eta nola kontatuko dizkieten. Hemendik ehun urtera gure ondokoengana helduko den ikerlariak, aspaldiko telebista batean (edo liburutegi batean) ikasitako istorio bera eta berdin kontatua jaso ez dezan.