Euskal gehiengo sindikalak irailaren 26rako deitutako greba orokorra pauso garrantzitsua da PPren Gobernuaren erasoei aurre egiteko. Rajoyren Gobernuaren helburua langile klasearen lan eskubideak eta eskubide sozialak suntsitzea da: murrizketak hezkuntza eta osasun publikoan; murrizketak pentsioetan eta langabezia laguntzetan; langile publikoen paga estra baten ezabatzea eta BEZaren igoera; garraioen, erregaien, argiaren eta abar luze baten garestitzea. Neurri hauek, hala ere, ez gaituzte krisitik aterako; guztiz kontrakoa gertatuko da.

Azken urteetako esperientziak erakutsi du erasoak geratzeko modu bakarra borroka dela. Horregatik izan behar du irailaren 26ko greba orokorrak erabateko arrakasta, eta hori bermatzeko beharrezkoa da ahal den batasun handiena. Burgesia langile mugimenduaren aurka elkartuta baldin badago, langileok ere beharrezkoa dugu indarrak elkartzea. Hori dela eta, ekintza sindikalaren batasuna funtsezkoa da; langileen zatiketak bankariei eta enpresari handiei bakarrik egiten die mesede. Horregatik uste dugu UGT eta CCOOko zuzendaritzek akats larria egiten dutela Hego Euskal Herriko irailaren 26ko greba orokorra ez babesten, eta Estatura ez zabaltzen.

Martxoaren 29ko greba izan behar da jarraitu beharreko bidea. Greba hura arrakastatsua izan zen, azken urteetako handiena. ELA, LAB, CCOO eta UGTk egun berean deitu izana izan zen gakoa. Horregatik, UGT eta CCOOko zuzendaritzek beren posizioa zuzendu eta 26ko greba orokorra babestu beharko lukete. Modu berean, euskal gehiengo sindikalak ez dio beldurra izan behar ekintza batasunari, honen alde egin behar du borroka, eta sektarismoa edo langile klasearen zatiketa sor dezakeen inolako jarrerarik ez bultzatu. Ekintza batasunak ez du esan nahi indar batek egokiagoak ikusten dituen bere posizioak defendatzeari utzi behar dionik. Guztiz kontrakoa.

Eta ekintza sindikalaren batasunaren beharrarekin batera, uste dugu greba orokor honek borroka eta mobilizazio berrien plan bati lotuta joan behar duela, gero eta sektore sozial gehiagorengana heltzeko eta benetako errebolta sozial baten baldintzak sortzeko. Baina plan hau ahal den demokratikoena izateko, beharrezkoa da gazteen eta langileen antolakuntza maila handitzea. Sindikatuek jendea greba eta manifestazio handietan parte hartzera deitzearekin batera, funtsezkoa da herri eta auzoetan, fabriketan, enpresetan, ospitaleetan, ikastetxeetan eta abar batzar publikoak bultzatzea gertatzen ari dena eta nola borrokatu eztabaidatzeko. Langabetuek, etxe-kaleratzeen arriskuan dauden pertsonek, langile prekarioek eta abar beren adierazpenak egiteko toki bat izango duten batzarrak behar dira, kaleko erantzun bakoitza hobeto antolatzeko, erabakitako mobilizazioak eta ekintzak bultzatzeko prest dauden langile guztiekin komiteak sortuz.

Bistakoa da borrokak sistema kapitalistaren kaosari aurre egingo dion alternatiba kontsekuente bati lotuta joan behar duela. Greba orokorrak eta manifestazioak, oso garrantzitsuak izan arren, ez dira nahikoa. Eta gauza bera esan liteke hauteskundeez ere. Ustezko demokrazia honetan benetan agintzen dutenak bankariak eta enpresari handiak dira. Mobilizazioei elkartuta joango den programa alternatiboa, hau da, programa iraultzailea, sozialista, beharrezkoa da gizartea aldatzeko. Zapalkuntza sozialaren eta nazionalaren arduradunak kapitalistak badira, oinarrizkoa da beren bankuak eta enpresa handiak desjabetzea eta hauek langileen, zapalduen kontrolpean jartzea, langileok gure esfortzuarekin sortzen dugun aberastasuna parasito gutxi batzuen zerbitzura egon ez dadin, gehiengoaren bizi duinaren zerbitzura baizik.

Urriaren 21eko EAEko hauteskundeak beste aukera bat izango dira murrizketei eta kontrarreformei aurre egiteko, langile klasearen eta behartsuenen onurarako programaren alde borroka- tuz. Hauteskundeak irabazi edo ez, Euskal Herria Bildu koalizioak, ezker abertzalea delarik bertako zutabe nagusia, emaitza historikoak aterako ditu. Legez kanporatzeen ondoren, ezker abertzaleko ordezkariak Legebiltzarrera itzuli ahalko dira, eta hori langileen borrokak bultzatzeko eta programa sozialista defendatzeko palanka zoragarri bihur liteke. Baina gaur egungo gertakizunak erakusten ari diren bezala, ezin da gobernatu aldi berean zapaltzaileen eta zapalduen alde. Euskal burgesiaren eta hauen ordezkarien eskutik biztanleriaren gehiengoaren onurarako neurriak hartu daitezkeela uste duten haiek beren ingurura begiratu besterik ez dute: burgesiak, euskal herritarra, espainiarra, frantziarra, amerikarra edo greziarra izan, bere klaseko interesei soilik begiratzen die, eta are gehiago krisi garai hauetan.