He leído las informaciones acerca de la muerte de Igor, de su vida, su juventud, de sus convicciones. No imagináis la pena, el dolor e impotencia que me produce, como la de cualquier joven que encuentre la muerte como consecuencia de su lucha. Sí, porque independiente de los resultados de la autopsia, su muerte es consecuencia de la represión; sea que se haya o le hayan quitado la vida, esto no cambia sustancialmente las cosas. Su rostro me recuerda a los hermanos Vergara, al de mi hermano Jecar, al de Luciano, esa mirada pura, esa sonrisa llena de esperanzas. Yo creo, de verdad, que esta tierra nuestra, regada de la sangre de jóvenes como Igor, nos remece en lo profundo y que a nosotros, a los que les sobrevivimos, no nos queda más que honrarlos con la continuidad de su lucha, para que no hayan más Igor, para que a nadie lo pille la muerte antes de tiempo, para que a nadie más se le arrebate su vida, en vida o en muerte por no compartir con los poderosos su forma de conducir el mundo.

Mi sincero pésame a sus familiares y amigos. Fuerza, que este dolor sólo pasa luchando.

Fahra Nehgme Cristi - Chile, hermana de un militante del MIR muerto por la dictadura chilena

Euskal adarreko kide ohi baten iritzia
Euskal Autonomi Erkidegoko Unibertsitate Publikoak, UPVk, 25 urte bete ditu, eta orain bere bizitza baloratzeko unea dela pentsatu dute askok, eta hala egin dute. UPVk Euskal Herriari begira egindako lana goraipatu dute, unibertsitate autonomikoa euskal gizartean errotua dagoela eta euskarari bultzada eman diola nabarmenduz. 25 urte bete, eta orain balorazioa egin behar, eta ui!... euskalduntzearen alorrean zer esango? Gezurrak!

Esaldi politok gizartearen zati zabal batek sinestea ez dute zaila izango, baina unibertsitatearen egoera uneoro baloratu eta egunero bizi izan dugun ikasle, irakasle eta langile euskaldun gehienok amorrarazi besterik ez gaituzte egiten.

Euskalduntze plangintzek ez dute sekula lehentasunik izan 25 urteotan UPVn, espainolezko ikasketen kalitate-hobetzea euskalduntze ororen aurretik egon da denbora luze honetan. Gaurdaino, UPVk ez du berak onartutako euskalduntze plangintza irrigarri bat bera ere bete! Baina lasai, beste batekin etorriko baitira, oraindik eta irrigarriagoa. Gainera, ikas- keta berriak sortzeko garaian ere, sortutakoak soilik espainolez eskainitakoak izaten jarraitzen dute, euskarazko eskaintzei euskalduntze plangintza espektro amaigabea ezarriz.

25 urtetan geletako asanbladak, kontzentrazioak, fakultateetako asanbladak, manifestazioak, kanpusetako asanbladak, lanuzteak, sinadura bilketak, eskaera zuzenak, itxialdiak, herri eskolak, salaketa zuzenakŠ ehundaka, milaka, asko! Nola sinets daiteke unibertsitateko hainbeste sektore, euskaldunak ia denak, beren egoera latzari aurre egiteko antolatu direnean, UPV euskal gizartean errotuta dagoela? Nola UPVn bertan euskaraz ez ikasi ez bizi ezin denean, euskarari bultzada eman diola?

Gezurrak berriro ereŠ

Aritz A. Ibarrola