Korrika 15ek lehen pausoak eman zituen egunetan parte hartzen zuten pertsonek kalera ateratzen zituzten aldarrikapenak gehiegi edo nabarmenegiak ez zirela argi esan genuen arren, ibilbidean aurrera egin ahala, asko aldatu da kontu hori. Azken egun hauetan ugari eta askotarikoak izaten ari dira korrikalariek eramaten dituzten pankarta edo afixetako mezuak: gazteriaren aldekoak, Abiadura Handiko Trenaren aurkakoak, gaztetxeak eraistearen aurkakoak, okupazioa ez dela delitua gogorarazten dutenak, eta abar luze bat.

Korrika bezalako euskararen aldeko ekimenetan, baina, behin ere falta ezin dena, hizkuntza nazionalaren ofizialtasunaren eta euskal hiztunen eskubideen zapalketa amaitzearen aldeko leloak dira. Korrika Nafarroa aldean ibili zen, batik bat, atzo, eta igarotako herri guztietan ohiko bihurtu zen «Sanz, entzun, Nafarroa euskaldun!» zioena. Presidenteak eta bere Gobernuak indarrean duten politikari erantzuteko modu bat.

Urteroko beste bat

Korrika batetik bestera, hutsik egin gabe, parte hartzen duten pertsona asko eta asko dauden bezala, aldarrikapen ugari ere halakoak dira -nahiz eta hori oso datu baikorra ez izan-, behin ere falta ez direnak. Euskararen ofizialtasunarena halakoa dela azaldu dugu, baina beste batek ere merezi luke bere tartetxoa. «Euskal presoak, Euskal Herrira», Euskal presoak, etxera» edo «Amnistia» aldarrikatzen duten horietaz ari gara, hain zuzen ere. Kasu honetan, lasterketarekin batera, «Euskal presoak, euskaltegietara» edo «Euskal presoak euskararen alde» bezalako oihuak botatzen dituzte airera Etxerat edo amnistiaren aldeko mugimendua moduko ekimenek Korrika-ko kilometro bat erosten duten aldioro.

Egunero eta ia kilometro guztietan ikus daitezke halako afixak eta entzun daitezke horrelako oihuak, baina asteartetik asteazkenerako gauean, indar berezia hartu zuten gisa honetako aldarrikapenek, oihuek eta afixek.

Izan ere, aipatutako iluntze eta goizalde horietan, Sakanan aspaldi ez bezain ozen entzun ahal izan genituen oihu horiek, 1.289. kilometroa, Uharte Arakil parean egokitua, «Parisko eta inguruetako espetxeetan dauden euskal preso politikoen kilometroa» izendatu baitzuten.

Kilometro horretara iritsi aurretik ere, euskal presoen aldeko banderola ugari ikus zitezkeen, Etxarri Aranaztik eta baita lehenagotik hasita zetozenak ere, baina unerik hunkigarrienak Uharte Arakil parera iritsitean bizi izan ziren.

Ordurako jada ehunka lagun bilduak ziren lekukoaren atzean, eta banderolez gain, presoen irudiak zeramatzaten eurekin. Guztira, 50 inguru zenbatu zitezkeen, eta oihuen artean, unerik zirraragarriena lekukoa hiru euskal preso politikoren amek hartu zutenean etorri zen: Korrika-ren karabanak pausoa moteldu zuen -ez baita inoiz guztiz gelditzen- bertan bildutako jendetza guztiak ongi goza zezan oroimenerako une horretaz. Musika ere isilduarazi egin zuten eta txalo zaparrada handi batez apaindu zuten Maribi, Kontxi eta Arazelik Korrika-ren lekukoa hartu zuten unea.

Poliki-poliki pauso batzuk eman eta gero, hurrengo eramaileari pasa zioten lekukoa eta beste txalo zaparrada batez -eguneko bero eta indartsuena, ziurrenik- agurtu zituzten korrikalariek gaur egun preso dauden Mixi, Popi eta Wiliren amak.

Hori guztia Txalaparta Irratiak zuzenean eman zuen. Astearte gauero Parisko kartzeletan dauden euskal presoentzako saio bat eskaintzen duen irrati horrek hiru kilometro lehenagotik emankizun berezia eskaini zuen, elkarrizketak eginez, Korrika 15eko furgonetatik bizi zen giroa azalduz... Arrakasta itzela izan zuen Txalaparta Irratiak bultzaturiko ekimenak, eta horren adierazgarri da bat baino gehiago izan zirela malkoei ezin eutsiz ibili zirenak.