Soraluze herri txikia izanik, zerbitzu gutxi du, eta inguruko herrietara jo beharra izaten dugu (Eibar, Bergara, Elgoibar, Arrasate, Donostia...). Orain daukagun egoeraren zenbait adibide:

­Eibar-Bergara-Elgoibar: orduro daukagun zerbitzua ez da egokia, ezta nahikoa ere; ikasle, langile, eta abar ez dira ordurako heltzen ez ikastetxeetara, ez lantegietara. Gainera, Euskotrenekin koordinatuta ez dagoenez, jubilatuek Eibarren ia ordubete itxaron behar diote trenari. Behartuta gaude zerbitzu pribatua erabiltzera eta antolatzera.

­Elgoibarko anbulatorioa: Ez dago inolako garraio zerbitzurik bertara joateko, nahiz eta gure larrialdi zerbitzua eta arratsaldeko 3retatik goizeko 9retara, anbulategi zerbitzua han izan, astegun eta asteburutan.

­Mendaroko Ospitalea: Goizez hiru bakarrik. Arratsaldez, asteburu eta jai egunetan ez daukagu garraio zerbitzurik.

­Deba: Ez dago zerbitzurik gure bailarako kostaldera.

­Donostia: Premiak ez dira asetzen dagoen zerbitzuarekin (adibidez: ez dago autobusik goizeko 6,50etatik 11arte).

Egoera hauen aurrean ondorengoa eskatzen dugu:

1. Eibar-Soraluze-Bergara-Arrasate-Aretxabaleta-Eskoriatza: ordu-erdiro.

2. Soraluze-Elgoibar-Mendaro-Deba-Mutriku (Debabarrena): bailarako herriekin lotura egokia edukitzea (Adibidez: Soraluzetik Debaraino Euskotrena jartzea orduro).

3. Donostia: orduro, Donostian hiru lekutan gelditzea: Bentaberri, Zentroa eta Amara (beste autobus batzuk bezela).

4. Gasteiz: Orain arte genuena berriz jartzea.

5. Debagoiena eta Debabarrena lotuko dituen proiektoan (tranbiarena, esaterako), Soraluze kontutan hartzea eskatzen dugu.

Laster batean konponbiderik ez badago, gure mugimenduak beste bide batzuk jorratuko ditu; hala nola, sinadura bilketak, manifestazioak...

Amaia Laskurain - Soraluzeko Garraio Publikoaren Aldeko Plataforma

Hay buenas gentes que opinan que eso de diferirnos el salario demuestra su preocupación por nuestro futuro. Ya se sabe que somos de natural manirroto y negados para los números. Otros nos preguntamos las razones para levantar tinglados al margen del sistema público de pensiones y que contribuyen a su erosión. Eso sí, el negocio es redondo: 65.000 socios por decreto, bajo control de sus promotores y cuyos ingresos se alimentan de un grifo de dinero público que pueden ir regulando a voluntad.

Como no vi otro camino para mostrar mi desacuerdo, decidí darme de baja en Itzarri, aún sabiendo que suponía renunciar al dinero del fondo. No voy a aburrir al lector con el relato de las idas y vueltas a que me obligaron. En agosto de 2005 conseguí enviar a la Dirección de Función Pública su impreso oficial para renunciar a la condición de socio. Sin respuesta. En febrero de 2006 volví a mandarles el impreso. Han pasado otros seis meses y sigo en las mismas. ¿La V de la sigla no significa voluntario? ¿Tendré que recurrir a los tribunales para ejercer mi derecho a no pertenecer a Itzarri?

Javier Lozano - Bilbo