Gizateria sailkatzeko manerak asko dira, eta ohiturarik erabiliena da bi taldetan banatzea. Taldeok, gainera, aurkariak izango dira. Gisa horretako sailkapenen artean honako hauxe dut maiteena. Madrileko lagun bati ikasi nion. Haren aburuz, munduan bi erako pertsonak daude, taberna batera sartu eta barran geratzen direnak eta mahaietan esertzen direnak. Lagunaren ustez, barrako jendea bakartia da, baina zabalik dago entzuteko, jendea ezagutzeko prest. Mahaietakoak aldiz, jende itxia dira, ez dute beste inorekin ezer jakin nahi.

Ordenagailuez ari garelarik, zalantzarik ez da munduan bi erako pertsonak daudela: mac-zaleak eta pc-zaleak. Ni neu mac-zalea naiz. Zer egingo diogu bada, ez naiz-eta alferrik etxeko txikiena. Eta mutur-finekoa izaki, mac bat nire begien aurrean eduki eta berehalaxe maitemindu nintzen berarekin. Bost axola nolakoak ziren haren programak, bost axola abiadura, bost axola memoria, nik ordenagailu hura erosi nahi nuen.

Han-hemenka sosak bildu eta nire lehenengo maca erosi nuen, artean unibertsitateko ikasle nintzela. Ondo gogoan dut, Mac Classic bat. Niretzat mac hura munduko ordenagailurik ederrena zen, nahiz eta nik idatzitako testuak lagunen ordenagailuetan zabaltzea ezinezkoa egiten zitzaidan.

Are gehiago, bizi naizen artean eskertuta egongo natzaio mac hari. Ez nabil broman mac hark bizitza aldatu zidala esaten badizuet. Azalduko dizuet zergatia. Lizentzia bukatu eta unibertsitate munduan jarraitzea zen nire asmoa. Doktoratutzako eskoletara joan nintzen, joan nintzenez, eta ikasketa burutsuak egin nituen Literatura Konparatuaz. Tesia idaztea soilik falta zitzaidan. Tutoreak, halako batean, esan zidan tesia egiteko beka batzuk bazeudela eta aurkezteko. Txosten luze bat idatzi behar zen horretarako. Postmodernitatearen ondarea: ahots subjektiboaren arazoa mende berrirako poesian. Horixe izango zen nire lana.

Gomutan dut. Hamabost egun lan hura guztia burutzeko. Datuak bildu, ordenatu eta idatzi. Kostata baina bezperako gauean bukatzear nuen lana. Hogeita lau ordu ia lorik egin gabe. Xehetasun batzuk besterik ez ziren falta. Merezi nuela eta, pisu-kideari, Joni, otu zitzaion bizkotxoa egitea. Garai hartan gustuko nuen eta. Baina labea piztu eta ezustekoa gertatu zen. Etxeko argia joan zela. Salto egin zuten fusibleek. Eta argiarekin batera nire lana ere joan egin zen, desagertu hogeita lau ordu luzeko lana. Zorioneko Mac Classic hark ez baitzuen ezer grabatzen botoitxoari ematen ez bazenion. Goratu nituen Jon eta bere bizkotxoa.

Ez nuen bekarik lortu eta hortxe bukatu ziren nire ibilera akademikoak. Ez pentsa, jota egon nintzen aldi batean. Baina gaur egun pozik nago bide hori hartu ez izanaz. Postmodernitatearen ondarea: ahots subjektiboaren arazoa mende berrirako poesian. Aspertu baino ez nintzen egingo. Mac zahar hari esker, idazle bilakatu naiz bueltan bueltan. Eta bueltan bueltan zuengana etorri natzaizue gaur, istoriotxo hau kontatzera. Eta nahi baduzue hartuko dugu elkarrekin garagardotxo bat ere, hori bai, barran kokatuta.