Oraindik ere amorratu egiten naiz lehengo gauekoa gogoratzean. Gaueko bederatziak pasatxo ziren telefonoak jo zuenean. Jazztel-etik deitzen zutela eta ez dakit zer saldu nahi zidatela. Nik euskaraz zekien inor ez ote zuten galdetu nion euskaraz. Eta hark, berehala deituko zidatela berriz eta euskaraz egingo zidatela. Eta berriz deitu zuten. Eta berriz, gaztelaniaz. Sekulako jenioarekin esan zidan telefonoaren bestaldean zegoen neskak «errespetu falta izugarria» iruditzen zitzaiola nik beren deiari kasurik ez egitea ez zidatelako euskaraz hitz egin. Bera Eibarkoa zela eta bazekiela euskaraz hitz egiten, baina ez ziola gogoak ematen eta ez zidala euskaraz hitz egingo, ez nuelako batere errespeturik. Eta hori guztia buila batean. Eta, halako batean, tuntuna zer naizen, pentsatu nuen: Zer demontre egiten dut nik ezezagun baten errieta jasaten zergatik eta nire etxean nire hizkuntzan hitz egin nahi dudalako? Eta, sututa, telefonoa eskegi nuen. Baina berehala berriz jo zuen. Berriz eibartarra eta berriz jenio bizian. Eta berriz builaka ez nuela errespeturik eta ia zer heziketa mota jaso nuen eta... Eta nik berriz eskegi nuen. Beste bi aldiz jo zuen telefonoak eta beste bi aldiz jasan behar izan nuen bere onetik ateratako emakume haren hitz jarioa. Azkenekoan, gainera, nahi banuen ingelesez egingo zidala esan zidan.

Nire etxean zein hizkuntzatan hitz egin behar dudan kanpotik erabaki behar al dute? Euskaraz ez dakienari erdaraz egitea kortesiazko keinu bat izan daiteke, mesede bat. Baina inondik inora ez da euskaldunok daukagun betebehar bat, hori sinetsarazi badigute ere. Eta nire heziketaren inguruan... ikastolan ikasitakoa naiz eta primeran ulertu nuen eibartar histerikoak gaztelaniaz esan zidan guztia. Berak ez zidan tutik ere ulertu.