Eusko Jaurlaritzaren menpean dagoen Ertzaintzak asmatutako agiri bat nire eskuetara heldu da. Agiri berezia, negargarria ez esatearren: «Norbaitek zure ibilgailuaaren barruan lapurtu du. Mezedez, joan dei ezazu Bilboko edozein ertzainetxeari». Ez, ez dira idaztean neuk egindako akatsak. Ezta egunkari ho- nen akatsak ere ez. Hori bai, agertzen den lehenengo hizkuntza, «geurea» (eurena ez, seguru). Berdin da zelan, baina geurea... beti lehena! («con txapurrear un poco ya vale, ¿no?»). Itxurea nagusi! Kontua ez litzateke horren larria izango beste lau hizkuntzatan ederto eta artez idatzita egongo ez balitz. Gaztelaniaz, ingelesez, frantsesez eta alemanez. Lope de Vegak, Shakespearek, Voltairek, eta Goethek idatzita, antza. Euskaraz, lauron artean edo.

Ez naiz hemen eta orain hasiko hizkuntza bakar baten ofizialtasunaren aldeko apologia egiten, eta pozten nau besteak be aintzat hartzen direla ikusteak. Baina neure buruari zera itauntzen diot: zelan dira gai geureak ez diren lau hizkuntzatan akats barik idazteko eta geurean, berriz, holango txokolatadea, holango laskitza egiteko? Eta nor izan da testu hau idatzi dauan munebelarjalea? Are okerrago, nork egin dau testuaren gaineko orrazkera? Donald ahateak? Eta zein hizkuntzaz egin behar diot berba Euskal Autonomia Erkidegoko poliziakide bati? Errusieraz? Zer demontre dira hizkuntza eskakizunak?

Badakigu jakin aspaldidanik gure agintariak ez direla ez abertzaleak, ez euskaldunak ezta euskaltzaleak be sekula izan. Eta, zelan ez, denok egiten ditugu akatsak, neuk egunero. Baina dagoeneko nekatuta gaude euskararen horrenbesteko erabilera politikoa ikusteaz. Umiltasuna eta errespetu apur bat, mesedez, faborez, arren, otoi.

Ertzaintza esan beharrean er-txantxa edo esan beharko gendukŠ zelango bromea!

Iñaki Ziarrusta - Gaitzerdi

Teatroko Aktorea

Tordesillas se tiñe de sangre
Hoy, 12 de septiembre, humillarán y torturarán hasta la muerte a un inocente toro atravesando su cuerpo con lanzas una y otra vez. Rompesueños, un toro noble, ha sido juzgado y condenado a muerte en honor a una tradición. Hoy la maldad humana se descarga sobre un ser cuyo único delito fue nacer en una sociedad cruel. Hoy atrave- sarán con el filo plateado de una lanza el corazón de miles de personas que amamos a los animales.

Hoy el mundo hará honor a «su tradición» de injusticia hacia los seres indefensos, y la pasividad y complicidad de los espectadores nos traerán el recuerdo de la crueldad de los circos romanos y las ejecuciones públicas. Hoy muchos lloraremos la agonía de ese toro, pero el dolor y las lágrimas nos darán fuerzas para luchar en contra de esa injusta tradición hasta conseguir que todos los Rompesueños vuelvan a su dehesa, libres y felices como nacieron.

Tordesillas nos avergüenza, y este crimen no debe quedar impune. Vivirá siempre Rompesueños en nuestros corazones.

Toñy Esteban Gallego - Miembro de la Asociación Pro-Vida Animal