Hoy, millones de personas de todo el mundo viven bajo la amenaza de la violencia armada. Y con razón tienen miedo. La mayoría de las víctimas de la violencia armada no son soldados de uniforme, ni tan siquiera combatientes, sino hombres, mujeres y niños de a pie.

Desde las chabolas de Río hasta el sangriento conflicto en el Congo, el arma utilizada con mayor frecuencia para matar, mutilar, violar y aterrorizar a personas inocentes es la pistola. Pero, a diferencia de las armas de destrucción masiva, la proliferación de pistolas y demás armas convencionales no está sujeta a ningún tipo de normativa. El derecho de los estados a defender su integridad nacional es indiscutible. Pero los estados tienen también la obligación de velar por que las armas que compran o que venden no sean utilizadas en la comisión de abusos de derechos humanos o el menoscabo del desarrollo.

En este año 2006, el mundo puede dar el primer paso hacia un control del comercio de armas, iniciando negociaciones hacia un Tratado Internacional sobre el Comercio de Armas.

Este tratado prohibiría toda venta de armas en los casos en que existiera un riesgo manifiesto de que éstas pudieran ser utilizadas en violaciones del derecho internacional.

No pedimos nada radical. Sería, sencillamente, una consolidación de las obligaciones que tienen los estados según el derecho internacional en una normativa universal que regule la venta de armas. Pero podría salvar las vidas de cientos de miles de personas en todo el mundo. Ya son más de 52 los países que han prometido su apoyo.

Dentro de 100 días los estados miembros de Naciones Unidas se reunirán en Nueva York en la segunda conferencia mundial sobre armas ligeras. Pedimos a todos los gobiernos que expresen en esa reunión su apoyo al control mundial del comercio de armas pequeñas. Si lo conseguimos, las negociaciones para un Tratado Internacional sobre el Comercio de Armas podrían iniciarse en este año. Si no, la venta irresponsable de armas seguirá avivando el sufrimiento y la pobreza en el mundo.

Arzobispo Desmond Tutu,

Oscar Arias, Jody Williams, The Albert Schweitzer Institute (Premios Nobel de la Paz), Mary Robinson (ex Alta Comisionada de Naciones Unidas para los Derechos Humanos), Teniente General Romeo Dallaire, (ex comandante de las Fuerzas de Naciones Unidas en Ruanda),

Arundhati Roy (escritora y activista)

Osasun zerbitzu guztiak euskaraz
Gure osasuna eta ongizatea helburu duten erakundeak euskara heriotzara kondenatu nahirik dabiltza. XXI. mendean egonda ere, ezinezkoa da osasun zerbitzuak euskaraz jasotzea. Euskal Herriko hainbat txokotan haurrek medikuarengana joan behar dutenean, adibidez, gurasoek itzultzaile lana egin behar izatea ohikoa da. Zergatik eta sendagilea ez delako euskaraz lan egiteko gai. Are okerragoa horrelako egoera baten aurrean zenbait arduradunek mahai gainean jartzen duten «konponbidea»: zure haurrarekin pediatra euskalduna dagoen inguruko beste herri batera joan. Lotsagarria. Baina ez da hori gertatzen den egoera bakarra. Ez dago Euskal Herrian osasun zentrorik zerbitzua osotasunean euskaraz ematen duenik. Baieztapen borobila dela pentsa dezake norbaitek, baina nahikoa da osasun etxera joatea euskara gaixorik dela baieztatzeko; kasurik gehienetan zerbitzua erdaraz jasoko baitu.

Eta urte batzuetan horrela izango den zantzuak badaude, arduradun politikoek duten jarrera kontuan hartzen badugu, behintzat. Lauzpabost urte pasatu dira Eusko Jaurlaritzak lehenengo eta Nafarroako Gobernuak ondoren, oposizio deialdia egin zutenetik. Azterketa horietan euskararen ezagutza ez zen derrigorrezkoa izan, meritu soiltzat hartu zen kontuan. Beraz, gure osasun etxeetan bizi genuen egoera kaxkarra okertzea besterik ez zen lortu. Lapurdiri, Nafarroa Behereari eta Zuberoari dagokienez, zer esanik ez! Euskara existitu ere ez da egiten, osasun zentroetan ez du inolako tokirik. Beraz, Euskal Herriak bizi duen zatiketa administratiboaren gainetik, osasun zerbitzuetan euskararen egoeraren batasuna lortu dute, txarra baino txarragoa toki gehienetan.

Horregatik guztiarengatik inork ezin dezake uka euskaren egoera larria dela oso Euskal Herriko osasun etxe gehienetan. Euskal Herrian Euskaraz-ek hainbat herritan gai honi loturiko borroka iraunkorrak sortuz, datu benetan kezkagarriak kaleratu ditu. Gainera, egoeraren larritasunaz jabeturik, herritarrengana ere jo genuen osasun etxeetan euskaldunon eskubideak errespetatuak izan zitezen eskaria egin zezaten; 5.000 kexa baino gehiago eman genizkion Hizkuntz Eskubideen Behatokiari; hauekin, beharrezkoa zen prozedura zabalduz, arduradunengana helarazteko helburuarekin. Eta egoerak txarrera egin ezin duela uste duenak gorde dezala esatera zihoana golkorako. Izan ere, Eusko Jaurlaritzako Osasun sailburu Inclan jaunak berriki jakinarazi duenez, oposizio berrietara deituko dute 3.000 lanpostu inguru betetzeko. Beste behin ere euskaren aurkako azterketak izango ote dira?

Euskal Herrian Euskaraz-ek aspaldi dihardu Euskal Herriko osasun etxeetan euskarak bizi duen zapalkuntza egoera salatzen. Izan ere, euskararen egoera kaxkarrak egungo agintariek gure hizkuntzaren normalizazioari eta bizi-iraupenari ematen dieten garrantzia uzten du agerian. Horregatik, herritarrona, gu guztiona da egoera hori irauli eta euskaldunon eskubideak bermatuko dituen osasun zentro eta langileen aldarrikapena egitea.

Bukatzeko, euskararen normalizazioan pausoak eman nahi baditugu, nork bere neurriak eta konpromisoak hartzeko garaia iritsi zaigu. Lehenengo eta behin, osasun zentroan gure hizkuntza eskubideak zapaltzen dituzten bakoitzean salatuz. Bigarrenik, larunbat honetarako Euskal Herrian Euskaraz-ek egin duen deialdiarekin bat eginez, eta Hernanin, Barañainen eta Durangon egingo diren manifestazioetan parte hartuz.

Eulate Zilonizaurrekoetxea

EHEko kidea

Aberri eguna eta Iparraldea
Orain ere, Iparraldeak bere xalotasunean lezio ederra eman digu euskaldun guztioi. Aurki, Aberri Eguna ukanen dugu, eta dagoenekoz zenbait alderdi euren deialdiak egiten hasi dira. Urteroko kontua. Zilegi oso.

Baina Hazparnen, alderdi eta giza taldeen deialdi eta aldarriei jaramonik egin gabe, gazte multzo batek Aberri Egun baterako deia egin du. Gazte horien aburuz, urte osoa daukagu norberak bere politika eta bere ildoa urratzeko, eta egun bakarra Euskal Herriaz sinisten dugun orok elkarrekin bazkaltzeko, kantatzeko eta Ama Euskal Herriaren alde kopa bat edateko. Eredugarria.

Eta Hegoaldean zer? Ez al gara gauza izanen antzeko zerbait egiteko? Izan gaitezen gizon-emakume gure arteko aldeak zokoan baztertzeko eta egun bakar batez, batzen gaituenaz gozatzeko. Ama-lurra maite dugu, euskaraz bizi nahi dugu, askatasuna amesten duguŠ bil gaitezen bada mahai beraren inguruan eta has gaitezen, behin betikoz, elkarrekin bakerantz, justiziarantz, lurralde-batasunerantz eta soberania osorantz eramanen gaituen bidea jorratzen, etorkizuneko belaunaldiek eskertuko digute-eta. Biba Hazparneko gazteak!

Joseba Aurkenerena - Urruña