Mutil lasai eta xumea dirudi Julio Sotok. Atzo nekatuta eta pozik harrapatu genuen -eguna argitzerainoko parranda eginda-, eta ia-ia txapela erantzi gabe zuela. Herenegun Lesakan, eta oholtza gainean lagunez inguratua zegoela, bere-berea egin zuen Nafarroako Bertsolari Txapelketako sari nagusia.

Txapela janzteko hautagai nagusia genuen Julio Soto?

Bazebilen zurrumurrua, eta ez nire buruan bakarrik, Arkaitzen buruan ere askok janzten zuten txapela, Legarretarenean...

Hasierako agurretik baina, zuk jantzi nahia agertu zenuen.

Azken bi urteetan nire agurrak finalisten arropekin lotuak egon dira beti, eta aurten, gehienbat umorea egiteagatik, txapela falta zitzaidala esan nuen.

Eta azkenean jantzi, dotorezia handiz gainera.

Beno, ikusi ditut argazkiak eta, egia esan, txapela jantzita nahiko ondo ikusi dut neure burua.

Hitz egin dezagun herenegungo jardunaz. Noiz sumatu zenuen txapela buruan?

Hasieratik oso saio ona zihoala eta Arkaitz oso saio ona egiten ari zela ikusi nuen. Ni gustura nengoen nire jardunarekin eta, Arkaitzen kartzelakoa entzun gabe ere, banekien hortxe-hortxe ibiliko ginela. Bion arteko desenpatea izango genuela ere uste nuen, eta berarekin hitz egiten ari nintzela, «Arkaitz, jan zak zeozer, seguraski berriz kantatu beharko diagu-eta» esan nion. Azkenean 23 puntuko aldea egon zen, eta ez da alde handia. Baina ez nekien garbi ni edo bera zen aurretik.

Oholtza gainean eroso sentitu zinen?

Nahiko urduri pasatu nuen eguna, baina agurretik hasi eta azkeneko bertsora arte burua oso argi izan nuen, oso suelto.

Egun ederra Lesakan, eta festa giro paregabea.

Eguna ez dakit, baina arratsaldea behintzat izugarria izan zen; a ze giroa! Orain arteko Nafarroako finalak beti izan du festa kutsua ezaugarri, baina aurtengoa, Lesakakoa, sekulako politena izan da, nik behintzat ezagutu dudan ederrena. Giro aldetik, jendea txaloak jotzeko asmoz... oso esker oneko zeuden atzo entzuleak.

Zortzi finalisten artean, bertso eskola berekoak zineten bost.

Bai, Lekunberriko eskolakoak. Arkaitz da gure irakaslea, eta gero Estanga, Lazkoz, Terreros eta ni, bere lau ikasleak. Nik atzo laguntasun berezi bat sumatu nuen denon artean, eta uste dut horretan eragin handia izan zuela horrek; finalean bostok izatea nolabaiteko sari bat izan baita.

Belaunaldi polita osatu duzue, eta emaitza onak lortu.

Hiru urte daramatzat bertso eskola horretan. Arkaitz izan dugu maisu eta zorte handia dugu berarekin, bertsoa lantzeko bide edo ikuspuntu berri batzuk erakutsi baitizkigu. Emaitza aurten ikusi da Nafarroako finalean zortzitik bost egonda; ondo egindako lanaren emaitza.

Nola ikusi zenituen kantuan ondoan zenituen lagunak?

Erregulartasuna da nik erabiliko nukeen hitza lagunen lana deskribatzeko; ez zuela inork hutsik egin da sentsazioa. Atzo denok asmatu genuen, lehenbizikotik azkenera, eta saioari erregulartasuna emanda, atzokoak bezalako emaitzak lortzen dira: oholtzatik jaitsi eta jendea saioarekin gustura, denek ale politak utzita...

Zuk finalerdietan ekin zenion txapelketari, eta finalera sailkatu saio bakarra eginda.

Saio bat egitea baino agian hobe da bi egitea, baina nire saioa oso gustura kantatu nuen eta finalera neure buruarekiko ziur iritsi nintzen, ongi egin nezakeela sinistuta. Ez dut uste eragin handirik daukanik saio bat edo bi egiteak.

Kartzelakoan, arriskuak hartu eta Mikel Laboaren doinuan kantatu zenuen.