Dena ondo amaitu da. «Segurtasun indarrak» pozik eta harro egongo dira, zerbait ona egin izanaren sentsazioaz. Izenik ere ez daukan andre baten berri izan dugu egunkarietan. Nigeriatik bizitza hobearen bila etorri eta beste asko eta askoren moduan prostituzioan murgiltzera behartuta. Eta hori gutxi ez balitz bezala, bere ume txiki-txikia bahitu eta mehatxupean, beste noizbait ikusiko ote zuen beldurraz, zainduko ote zuten, gauez negarrez egongo ote ziren, berriro ikusiz gero, ama gomutatuko ote zuen ikaraz.

Eta hori guztia bakardade bakarrenean irentsi behar, nori kontatu edo laguntza bila nora joan jakin barik. Poliziarengana? Zertarako? Berriro Nigeriara bidaltzeko ezelango kargu hartu barik? Total, azkenean salatzera ausartu eta urte oso bat eman zuten hain «kasu zaila» konpontzen. Urtebete kasu egin arte eta umea bahitua zuen bikotearen etxera jo arte.

Dena ondo amaitu da. Denak pozik eta harro joango zirela etxera eman du aditzera prentsak. Mila eta bat bider abusatua izan ostean, pertsona izatetik gizon ezezagun eta nazkagarrien «premiak» husteko objektu edo gauza hutsa bihurtu ostean, urteetan norberagatik eta semeagatik beldurrak hezurrak izozturik... nor izango da hori ezabatzeko gai? Nola lortu hori gainditzea?

Lan handiaz traumaren ondorioak samurtu ahal dira, baina gertaera gertatu egin zen moduan, bizitza osoan da zauria irauteko, odol barik jadanik, orbain sakonaz, ordea.

Mauricio Rosencofek ondo kontatzen du bere liburuetan, pertsona izatetik beste zerbait bihurtzera eramaten zaituztenean, zelako borrokak sortzen diren norberaren gogoan norberaren kontra. Horrela, “El Bataraz” edo “El combate del establo” bezalako testuetan, animalia bihurtu nahi duten pertsona errebelatu beharrean dago, inguruko guztiek horrela jokatu arren, animalia ez dela bere burua konbentzitzeko. Zoramen muga horiek ondo deskribatu zituen tortura eta lurperatze urte latzen ostean.

Hala ere, burutu ahal ditugun borroka guztiak burutu ahal ditugu traumaren ondorioen kontra, duintasuna berreskuratzeko, zoramen muga fin horretatik urruntzeko, baina inork ezin izango du sekula ziurtatu geure buruaren auskalo zer leku ezkututatik bueltatuko den sentsazioa, flashbacka, iraganak ezustean murgilduko gaituen ziztada. Zure izaera galtzeko posibilitate hori betirako da.

Albokoaren begietan ere ikusten dira atsekabeak. Gogoa izan nuen orduan amak txikitan urraduretan ematen zuen musua emateko, urradurak non dauden jakin ez arren. Koldarra naiz. Mxk, M. - sagarroiak@gmail.com